اعتراضات دانشجویان ایران با واکنش بسیار خشن پلیس و سپاه پاسداران مواجه گشت. بعد از حدود شش ماه از آغاز مبارزات گسترده مردمی که پس از انقلاب 1979 در نوع خود بی نظیر بود، و با وجود موج عظیم برخوردها و فشارهای وحشیانه، رژیم دیکتاتوری از خاموش کردن اعتراضات مردمی عاجز مانده است.
اعتراضات امروز، 16 آذر، 7 دسامبر، روز دانشجودر ایران ادامه ای است از اعتراضات دانشجویان در 1953 چند ماه پس از کودتای نظامی سازمان اطلاعات آمریکا و انگلیس، که در آن سه دانشجو به دست گارد شاهنشاهی کشته شدند.
امروز اما، تعداد بیشتری از دانشجویان در معرض گلوله و باتوم قار گرفته اند وعلی رغم ادامه مقاومت مردمی، رژیم ایران تمام قوای خود را در حفظ قدرت خود به کار می گیرد.
16 آذرو اعتراضات دانشجویی بر علیه نظام دیکتاتوری از دیر باز در معرض توجه قرارگرفته بود. در طی هفته های گذشته دهها دانشجو دستگیر و زندانی شده اند و بسیاری دیگر ایمیلهای تهدید آمیز دریافت کرده اند. صدها تن از نیروهای منفوربسیجی در محوطه دانشگاهها حضور داشته اند. مادرانی که در اعتراض به بازداشت فرزندانشان به خیابان آمده بودند دستگیر شده اند. و حالا رژیم سرعت اینترنت را بسیار محدود کرده و هر گونه کانال خبر رسانی را از کار انداخته است.
با وجود این همه فشار و سرکوب، همه علایم نشان از استواری دانشجویان در مقابل آزارهای عوامل حکومتی است. دانشجویان پدران و مادران خود را تشویق به شرکت در این تظاهرات کردند. با توجه به گسترش اعتراضات در ایران، زمان آن است که انترناسیونالیستها جان تازه ای به حمایت های خود از مبارزات مردم ایران دهند. در ایران نیز پیوند اعتراضات دانشجویی در دانشگاه با اعتراضات کارگری در محیط های کاری ضروری به نظر می رسد.
سوال دیگر در مورد نوع تغییر است. هر دو آلترناتیوی که امروزه مطرح است دارای خطراتی زیادی است. اولین خطر، تلاشهای غرب در تسهیل تغییر رژیم در ایران است. امری که تنها ایران را حلقه ای از زنجیر تحت کنترل غرب می کند. از طرف دیگر هنوز نیز بسیاری از مردم با عکسهای موسوی، کاندیدای بازنده انتخابات چند ماه پیش در حال مبارزه هستند. اما موسوی بیش از اینکه در صدد ایجاد تغییری باشد خود یکی از عوامل رژیم بوده است. او دوست جوانان و اقشار زحمت کش نیست و تنها از آنها برای نیل به قدرت در داخل ساختارهای نظام موجود بهره
می گیرد.
سومین آلترناتیو آن چیزی است که باید توسط هواداران تغییر واقعی مورد بهره برداری قرار گیرد. یک انقلاب که قدمی است در براندازی فلاکت سرمایه داری و سرکوب دیکتاتوری، و قدرت را به دست اقشار زحمت کش می سپارد.
اما مهمتر از همه،تشکیل حزبی انقلابی توسط کارگران و جوانان است برای گسترش و راه اندازی مبارزات در جهت براندازی نظام دیکتاتوری. بدون این حزب و مبارزه همه گیر، اعتراضات در نیمه راه باز می ماند و همانطور که لنین نیز بدان اشاره کرده یک انقلاب نیمه یک انقلاب شکست خورده است